Wat ik geleerd heb van 25 jaar leidinggeven

Mijn eerste leidinggevende functie was nou niet meteen een doorslaand succes. Ik dacht dat gewoon aardig zijn, mijn teamleden helpen en als het lastig wordt een grap maken wel zou werken.

Om te laten zien hoe goed ik het allemaal in de vingers had nodigde ik mijn voormalig leidinggevende uit om eens een werkoverleg bij te wonen.

Dat heb ik geweten. Ik werd door mijn team tot op mijn enkels afgebrand en dat was niet erg leuk. Uit het feit dat ik me dit na 25 jaar nog steeds goed herinner blijkt wel dat het indruk maakte.

Achteraf ben ik dat team dankbaar. Want zij maakten mij duidelijk dat ze van mij iets anders verwachtten dan dat ik deed.

Dus ben ik met ze in gesprek gegaan. Individueel en als team. Gewoon gevraagd wat ze van mij verwachtten. En met vallen en opstaan leerde ik wat leidinggeven écht betekent. Niet alleen voor het team, maar ook voor mezelf.

Van elk nieuw team leer ik weer iets. Het gaat er helemaal niet om dat ik me uit de naad werk om te zorgen dat alles goed gaat. Het gaat erom dat ik het team het vertrouwen geef dat wat er ook gebeurt, zij altijd op mijn steun kunnen rekenen. En dat geeft zoveel rust.

Zo werk ik nog steeds en ik heb daardoor de makkelijkste baan van de wereld. Ik hoef alleen maar te zorgen dat mijn medewerkers kunnen schitteren. Het draait niet om mij, mijn ego of mijn prestaties, maar om hen. Als zij maar de ruimte krijgen om te schitteren komt alles goed.

Is het in mijn teams dan altijd feest en kan alles? Zeker niet. Wij maken binnen het team goede afspraken. Wat zijn de grenzen van verantwoordelijkheid. Hoe werken wij met elkaar samen. Wat verwachten we van elkaar. Hoe spreken we elkaar aan op elkaars verantwoordelijkheden. Soms knalt het. Maar altijd op inhoud en niet op relatie.

Dit proces van afspraken maken kost tijd. Maar dat is het dubbel en dwars waard.